Co by było, gdyby architekci medytowali nad przyszłością budynku?
Teoretycznie wszyscy, którzy są związani z architekturą, wiemy, jaki jest cel lub funkcjonalność, jaką będzie spełniać budowana przez nas praca, ale… Czy pomyśleliśmy, co stanie się z budynkiem za 20 lat, czy 30 lub 40 lat ? Co by się stało, gdyby architekci rozważyli lub rozważyli, a nie zignorowali przyszłość budynku?…
Oczywiście przewidywanie przyszłości w tak zmieniającym się społeczeństwie może stać się trudnym zadaniem i to bez dodawania innych aspektów interesów politycznych, administracyjnych, legislacyjnych… itd. To historycznie wpłynęło i nadal silnie wpływa na przyszłą perspektywę użytkową budynku.
Ale często wydaje się, że wszystkie aspekty produkcji architektonicznej, od jej konceptualizacji i projektu, po realizację i promocję, zbiegają się w kierunku dnia otwarcia budynku. W dniu przecięcia cudownych wstęg, pochwały architektów i obfitości szampana – oficjalne narodziny budynku.
W architekturze panuje obsesja na punkcie oficjalnego wykończenia budynku, podczas gdy jego faktyczna żywotność jest często zaniedbywana… Autor: René Boer
W okresie poprzedzającym ten dzień opublikowano komunikaty prasowe zawierające doskonałe zdjęcia budynku i oświadczenie pełne superlatyw. Przerobione zdjęcia w Photoshopie z błyszczącymi powierzchniami, ludźmi sukcesu i błękitnym niebem, wraz z marketingiem promocyjnym, zostały opublikowane w mediach społecznościowych i dużych mediach cyfrowych specjalizujących się w architekturze.
Kiedy budynek po raz pierwszy otwiera swoje drzwi, dziennikarze gromadzą się, by zrobić zdjęcie i pilnie relacjonują akt twórczy architekta. Lokatorzy dostają klucze, a kurz opada.
Poświęcenie pełnej uwagi pierwszemu chwalebnemu momentowi budynku nie jest oczywiście niczym nowym w świecie architektury, ale fakt, że budynek przetrwa dzień otwarcia, jest bardziej niż kiedykolwiek świadomie ignorowany. Oprócz tego, co mówi się o zrównoważonych materiałach „które przetrwają”, zwykle nie ma ani jednego przebłysku tego, jak może wyglądać prawdziwe „życie” budynku.
Oczywiście trudno przewidzieć przyszłość, ale nowe budynki mają długofalowy wpływ na otoczenie i mieszkańców. Zaskakujące jest zatem to, że prognozy dotyczące rozwoju tych relacji pozostają rzadkością. Jaki może być okres użytkowania budynku? Jak będzie zamieszkana przez kolejne lata? Czy można go wykorzystać do innych celów w (odległej) przyszłości? Jak będzie za kilkadziesiąt lat? Jak nowe technologie mogą wpłynąć na sposób użytkowania budynku? Jaki będzie dalszy wpływ tego budynku na miasto?.
„Przyszłe dziedzictwo” budynku jest generalnie mało przemyślane, rzadko uwzględniane w procesie projektowania i prawie nigdy nie udostępniane szerszej publiczności… z książki „Buildings Must Die”
Architektura, według Stephana Cairnsa i Jane M. Jacobs, autorów książki „Budynki muszą umrzeć” …Budynki mają mieć „życie”. Ale co ze „śmiercią” budynków? A co z rozkładem, rozkładem i zniszczeniem, któremu są nieuchronnie poddawani?
Zarówno w zawodzie, jak iw całym społeczeństwie, celebruje się ucieleśnienie potęgi i geniuszu architekta, a nie trwały wkład budynku w społeczeństwo.
Ta „fiksacja” jest oczywiście stymulowana przez kontekst finansowy, w którym materializuje się współczesna architektura. Często natychmiastowy zysk jest uzasadnieniem tworzenia budynku, zmniejszając zainteresowanie interesariuszy tym, jak będzie się on zachowywał społecznie, ekonomicznie lub fizycznie przez dłuższy czas.
Wyłaniający się trend w architekturze, który upowszechnił się podczas kryzysu finansowego ostatnich lat, ilustruje również brak wizji przyszłości w branży. Podczas gdy powstające projekty, od pawilonu po tymczasowe mieszkania dla uchodźców, często uwzględniają cały okres użytkowania budynku, nie dają żadnej perspektywy na długoterminowy rozwój urbanistyczny obszaru poza tą krótką i pojedynczą interwencją.
Interesujące również:
- Zrozumieć miasta: żywa i ekologiczna urbanistyka
- Zielone wytyczne dla zrównoważonych miast
- Przykłady wykorzystania utraconej przestrzeni publicznej
Wynika to nie tylko z faktu, że projekty te muszą pracować z tymczasowo dostępną przestrzenią i ograniczonymi środkami finansowymi, ale także z powodu brak wizji, w jaki sposób może on mieć trwalszy wpływ na miasto poza jego obecną rolą.
I tutaj chcielibyśmy dodać krótką refleksję Jaume Prat na temat roli architekta… (więcej w artykule Po co jest architekt?
W przeszłości lekceważenie możliwej przyszłej trajektorii budynku często prowadziło do ich „usterki”. Wiele z nich, niezdolnych do przystosowania się do nowych okoliczności i wydarzeń, stało się z biegiem czasu przestarzałe, co potwierdza historia.
Oprócz wpływu społeczno-gospodarczego – często negatywnego – jaki porzucone pozostałości z przeszłości wywierają na najbliższe otoczenie, coraz ważniejsza staje się kwestia efektywności ekologicznej. Ponieważ sektory rozbiórki i budownictwa w dużym stopniu przyczyniają się do emisji CO2, nie możemy dalej budować i burzyć budynków w takim tempie.
Poprzedni obraz przedstawia emisje CO2 według sektorów. Z artykułu na tym portalu, jak wydajne budynki przynoszą korzyści miastom.
Fakt, że większość projektów architektonicznych o określonej skali pozostawia pewnego rodzaju spuściznę przestrzenną, nakłada na zaangażowanych odpowiedzialność. Dlatego profesjonaliści zajmujący się architekturą mogą chcieć poszerzyć swoje horyzonty i spróbować przynajmniej w jakiś sposób odnieść się do przyszłości swoich projektów. Nie stając się naiwnie utopijnymi, badania i spekulacje na temat możliwych zmian społecznych, technologicznych, politycznych i przyszłej transformacji bezpośredniego kontekstu przestrzennego zasługują na większą uwagę, a nawet mogą stać się integralną częścią współczesnych procesów projektowych.
Istnieją tysiące sposobów, w jakie można potraktować to wyzwanie poważnie, bez uciekania się do jeszcze bardziej nierealistycznych interpretacji przyszłości, które się nie spełnią. Na przykład…
- Długoterminowa opieka nad budynkami
- Fizyczne przygotowanie budynku do przyszłych zmian to inny sposób. Jego konstrukcja mogłaby w pewnym momencie umożliwić jego rozbudowę na różne sposoby, ułatwiając zmianę planów lub dostosowanie „interfejsu” do środowiska miejskiego.
- Można by się liczyć z nieuniknionym pogorszeniem stanu elementów budynku. Zamiast ignorować te procesy i przekazywać problem przyszłym właścicielom, przyszła utrata wartości mogłaby zostać obliczona i stać się częścią rzeczywistego projektu.
- Innym przykładem jest badanie budynku jako hałasu. Możesz spróbować upewnić się, że nie stanie się brzydkim lub potencjalnie niebezpiecznym przedmiotem w okolicy, ale można go szybko ponownie wykorzystać nawet po latach wakatu.
- Badanie dekonstrukcji budynku w ekologicznie zrównoważonym procesie może być również zaprojektowane przed jego budową.
Otwieramy kolejne drzwi, kolejną możliwość, aby projekt mógł być oceniany przez inteligencję, z jaką rozważa się jego przyszłą realizację. To perspektywiczne podejście mogłoby odegrać decydującą rolę w konkursach, ale pozwoliłoby również obywatelom, decydentom i decydentom spojrzeć na projekt z innej perspektywy.
Innymi słowy, przyjmijmy budynki, w których przyszłe dziedzictwo jest podstawowym atutem początkowego projektu.
Ten artykuł stanowi część refleksji René Boera w jego artykule „Projektowanie przyszłości budynku”, który jako badacz, kurator i aktywista pracuje na styku sztuki, architektury, miast i dziedzictwa. Więcej informacji na temat jego artykułów można znaleźć na jego stronie Failedarchitecture.com z interesującymi raportami.
Jeśli podobał Ci się ten artykuł, udostępnij go!
